(Herman Damveld) De Duitse regering heeft drie jaar geleden een commissie ingesteld die zich bezig moest houden met het zoeken naar een opslagplaats voor radioactief afval. Op 5 juli publiceerde ze haar 'Abschlussbericht'. De commissie heeft geen oplossing kunnen vinden maar wel een kompas uitgezet, een route naar de eindberging.
Bij die route was de kwestie Gorleben al die drie jaar een probleem. De zoutkoepels aldaar werd zo’n 40 jaar geleden aangewezen voor de eindberging. Daar is een hevige discussie over geweest, ook binnen die commissie. Er is namelijk vastgesteld dat er geen volledig afsluitende laag boven de zoutkoepel is. En dat is nu wel een centrale eis waar de eindberging aan moet voldoen. Daarom vinden sommigen dat Gorleben af zal vallen tijdens de route. Anderen vinden dat Gorleben nu al uitgesloten had moeten worden.

Op de eerste pagina van het rapport schrijft de commissie dat de opslag één miljoen jaar veilig moet zijn. Het uitgangspunt moet verantwoordelijkheid zijn: “Handel zo, dat de gevolgen van jouw handelen in overeenstemming zijn met het blijvend mogelijk maken van menselijk leven op aarde.” Hoe veilige eindberging gedurende één miljoen jaar in overeenstemming te brengen is met verantwoordelijkheid, of die verantwoordelijkheid wel waar te maken is, daarover gaan de daaropvolgende 400 pagina’s van het lezenswaardige rapport. Draagvlak en publieksparticipatie komen ruim aan bod in het rapport: in zo’n 100 pagina’s wordt omschreven hoe dat veel beter kan dan in het verleden gebeurd is.
De Nederlandse regering stelt dit jaar een klankbordgroep in die zich bezig gaat houden met kernafval. Mijn advies aan die klankbordgroep is om dit Duitse rapport zorgvuldig te lezen. En uiteraard ook om mijn recente boek: “Kernafval in zout, Plannen 40 jaar oud” ter harte te nemen.
Lezenswaardig is ook de gezamenlijke reactie van een aantal belangrijke Duitse anti-kernenergiegroepen op het eindrapport: 'Atommüll-Kommission am Ende – Konflikte ungelöst'.