Het gebeurt niet vaak dat er een roman in het Nederlands uitkomt met als onderwerp een ramp in een kerncentrale. Bekende voorbeelden uit het buitenland zijn Gudrun Pausewang’s De Wolk en Julia Voznesenskaja’s De derde Engel, beiden naar aanleiding van Tsjernobyl en geschreven in 1987. Maar een roman geschreven in het Nederlands is nog langer geleden: Het gevaar van Jos Vandeloo schiet ons zo te binnen, die kwam uit in 1960. En natuurlijk Roel van Duyn’s Bloed, waarin een ongeluk in een kweekreactor figureert, maar niet de hoofdzaak is. Daarom enige aandacht voor Een nucleaire Titanic, geschreven door Jeroen Meulman. Het is een net verschenen 'fact-fiction roman' over een ongeluk in de kerncentrale Doel.
(Van de achterflap:) Windhoos, springtij, dijkdoorbraak, kernramp... we leven met deze en andere risico's, maar denken er liever niet te lang over na. Dat hoeft ook niet, want dat doet onze overheid wel voor ons. En trouwens... zo'n ramp komt maar eens in de 10.000 jaar voor. Klopt dat eigenlijk wel, is dit getal niet door iemand uit de lucht gegrepen om de vrede te bewaren? Een superstorm kunnen we niet voorkomen, een kernramp wel. Zou een jodiumpilletje wel voldoende zijn als een kernreactor scheurt en waait de radioactieve wolk dan weer vanzelf weer over?
Dat we het niet droog houden als Dijkring 14 breekt weten we, maar als het water gezakt is kunnen we weer terug naar onze oude plek. Hoe zit dat eigenlijk als er een kernramp plaatsvindt? Hoe zien Nederland en België er dan uit?
Het is een onderwerp waar nog nooit eerder een fact-fiction roman over geschreven is. Een onderwerp dat eigenlijk diep in onze maatschappij verweven zit en waar we misschien... ooit mee te maken krijgen. Dit boek begint lieflijk en eindigt dramatisch. Laat je verbazen, en doe onderwijl nog wat tips op!
Een nucleaire Titanic, Jeroen Meulman; ISBN: 978-90-825355-0-1
Alle genoemde romans zijn te leen in de Laka-bibliotheek.