Het stuk is van een theatergroep (Berlin) en er is een tribune en ook een regisseur. Toch; een theaterstuk is Zvizdal niet. Het is een documentaire met theatrale effecten over een oud echtpaar in de Oekraïne dat na het ontploffen van de kerncentrale in Tsjernobyl in 1986 in de onveilige zone bleef wonen.
Door de ontploffing van de reactor nr 4 in Tsjernobyl in april 1986, neemt het leven van de mensen in en rond de stad Pripyat een drastische wending. De mensen van zo’n 90 steden en dorpen in een straal van 30 km rond de reactor worden geëvacueerd uit hun huizen om er niet meer weer te keren. Pétro en Nadia, een echtpaar geboren en getogen in Zvizdal, weigeren de evacuatie en een nieuw aangeboden huis. Ze verkiezen in hun oude dorp, in hun huis te blijven. Een spookdorp.

Alle bekenden zijn verdwenen, alleen hun geplunderde huizen getuigen van een voormalige bedrijvigheid. Versteende plaatsen, overwoekerd door de natuur die weer vrij spel krijgt. Zvizdal toont Pétro en Nadia, beiden de 80 jaar ver voorbij, die onverwoestbaar stand houden in de besmette zone en een zelf verkozen eenzaamheid. Zonder stromend water, elektriciteit, telefoon of post.

Vier jaar lang reisden de makers twee maal per jaar naar Tsjernobyl om telkens een tijd met Pétro en Nadia door te brengen, hen voor de camera te interviewen en hun leven en keuzes te volgen. Een verhaal over eenzaamheid, overleving, armoede, hoop en ja, ook liefde tussen twee mensen met rondom hen het kleurloze, geurloze maar permanente stralingsgevaar.

Eind deze maand nog een aantal voorstellingen in Groningen, dan in oktober en november weer in Nederland en België te zien.