Zo veel herinneringen aan Rob, al die keren dat hij met Elise de atoomlobby te kakken zette met het straattheater. Of als ‘gewoon’ activist bij talloze demonstraties tegen kernenergie, tegen kernwapens, acties bij Volkel of Soesterberg; zo vaak eten van hem gekregen.
Een van de dierbaarste herinnering aan Rob is een dag, lang geleden, dat we samen – waarvoor weet ik niet meer – voor de rechter stonden. Het kan niet de enige keer geweest zijn, maar deze staat me nog goed bij. Dat Rob heel vriendelijk maar indringend zijn verklaring besloot met de tekst van ‘Wie zwijgt stemt toe’ van Bots: Spreken is zilver en zwijgen is goud / Maar als je te lang op je zwijgen vertrouwt / Ontdek je pas later met een stevige kater / Het is enkel klatergoud wat er blinkt. / Waardoor je vergeven van gelovig streven / En onmondig beleven in zwijgen verzinkt. / Dan maak je je ook voor jezelf niet meer moe. / Door iets wat je nooit wilde weten: / Wie zwijgt stemt toe...