Publicatie Laka-bibliotheek:
Kernafval in zee of zout? Nee fout!

AuteurS.van Duin, H.Damveld, D.Bannink, Greenpreace
1-01-4-30-18.pdf
Datumapril 1994
Classificatie 1.01.4.30/18 (AFVAL - EINDBERGING: ZOUTKOEPELS & KLEI)
Voorkant

Uit de publicatie:

Kernafval in zee of zout?
Nee fout!

Studie in opdracht van Greenpeace Nederland
Herman Damveld
Steef van Duin
Dirk Bannink
1994

Inhoud
1 Inleiding en samenvatting • 1
2 Bouwplannen gesmeed en gesmoord • 5
3 Afval in soorten en maten • 13
4 Plutonium, een stralend-giftige erfenis • 19 
5 Buitenlands zout, ook fout • 25
6 Atomaire alchemie • 33
7 Gooi het maar overboord • 39
8 Chemisch afval en zoutkoepels • 55
9 De afvalbom 1976-1994 • 53
10 Een voorgekookte geschiedenis • 63
11 RAS-Commissie, afval jaren zeventig • 73
12 Brede (?) Maatschappelijke (?) Discussie • 85
13 OPLA-Commissie, (on)veiligheidsstudies • 93
14 Waarom zout? • 103
15 Voorwaarden vooraf, de jaren zeventig • 113
16 Voorwaarden vooraf, de jaren tachtig • 123
17 Milieuminister haalt afval terug • 131
Summary • 140
Noten • 143

Inleiding en samenvatting
De plannen voor opslag van kernafval in zout gaan een nieuwe fase in: terughaalbaarheid
is de toverformule die de regering gebruikt om de kómende vier jaar proefboringen voor
te bereiden. Eerdere groots opgezette en miljoenen verslindende overheidsstudies als
rechtvaardiging voor proefboringen in zout stuitten op massaal verzet. In dit boek kijken
we terug op achttien jaar succesvolle actie tegen oceaandumpingen en opslag in
zoutkoepels.
De ervaring heeft geleerd dat het voor het regeringsstandpunt niets uitmaakte of VVD,
CDA, PvdA of D'66 deel uit maakte van de regering. Daarom verwachten we dat de
volgende regering, ongeacht de samenstelling, door zal gaan met het voorbereiden van
proefboringen. Met dit boek hopen we degenen die daartegen in verzet willen komen
enkele handvatten te geven. We denken daarbij vooral aan de omwonenden van de zoutkoepel-
top-zeven: Temaard in Friesland; Zuidwending, Pieterburen, Onstwedde en
Winschoten in de provincie Groningen; Schoonlo en Gasselte-Drouwen in Drenthe.

Het kernafval was aanvankelijk geen maatschappelijk probleem. De elektriciteitsbedrijven
besloten begin jaren zestig tot de bouw van de kerncentrale Dodewaard. De
overheid stemde hiermee in. Zowel de elektriciteitsbedrijven als de overheid hadden zich
op dat moment niet afgevraagd of dat kernafval veilig opgeslagen zou kunnen worden.
In die tijd vond men dat ook niet nodig, omdat men er van uitging dat het buitenland
wel zou zorgen voor opslag van het kernafval. Dat zei de voormalige directeur van Dodewaard,
Van Erpers Royaards, op 19 november 1981 voor de NCRV-radio. Hij doelde
daarmee vooral op het kernafval dat overblijft na opwerking van de gebruikte brand·
stofelementen van de kerncentrales. Nederland zou uitsluitend moeten zorgen voor
verwijdering van het bedrijfsafval van de kerncentrales. Welnu, dit werd in de oceaan
gedumpt.